ﭘس از دوازده ﺳﺎل

او خواست تا کاخ خوشبختی خويش بر ويرانه‌های زندگانی من افرازد،

 و زان پس معمار شالوده کاخش را چو خاکروبه‌ای به دور اندازد.

 او زنده است و معمار فِسُرد و دلش شکست و مُرد،

کاخ ويران شد و چو آرامگهی پيکرم به زير خاک بِبُرد!

 

– سهيل فروزان‌سپهر، 86/4/21

Author: Sohail Forouzan-sepehr

Experienced chartered engineer, researcher, photographer and world explorer