او خواست تا کاخ خوشبختی خويش بر ويرانههای زندگانی من افرازد،
و زان پس معمار شالوده کاخش را چو خاکروبهای به دور اندازد.
او زنده است و معمار فِسُرد و دلش شکست و مُرد،
کاخ ويران شد و چو آرامگهی پيکرم به زير خاک بِبُرد!
– سهيل فروزانسپهر، 86/4/21
Tag: گلایه
ﺑراى زادروزم
آنگاه که بانوی آب مرا به پرستشگاه خويش خواند
زمانی بس دراز از جدايی من و فروهرم گذشته بود
و زان پس باران نشان من شد
تا هر آنگاه گريستن سپهر را بنگری مرا ياد کنی.
روز باران،
روز من
فرخنده باد.
– سهيل فروزانسپهر، 86/4/5
Calm Down
Not once upon a time but just right today, when I was burning in fever, I saw a window. A piece of paper and an unsharpened-ball pencil were especially and funnily ready for me near my bed. I remembered I had drawn that window many years ago with a young girl in front waiting for her destiny. She was there, in my mind, like always in my heart; I was in my bed burning in fever. My left hand started to shake on that paper. Some verses were coming from the window dirtying the paper, maybe unmeaning maybe even ridiculous:
Calm down, calm down;
You are me, I am you;
Look in the mirror.
Calm down, calm down;
And wait for the phone ring. An angel will ring.
This time you must speak more peacefully.
Don’t be selfish, don’t be shy;
This time you must love me more;
Don’t forget, you are me, I am you;
It’ll be a different life. So, you must give me more.
Just look in the mirror;
And calm down, calm down;
Forever calm down.
– Sohail Forouzan-sepehr, 14 June 2007.
ﺷِﻜﻮِه
شرارههای آتش جاودان معبدم فسرده و
آهوان گريزپای دشت فراخم رميدهاند.
ستاره سهيل سپهرم بيفروغ گشته و
فُروهران نگاهبان زمين زِ من بريدهاند.
نای نای نيستان وجودم گسسته و
فر و شکوه روزگارم به يکباره ز يادها رفتهاند.
ياران همه دُژَم زِ مَستيم به گوشهای نشسته و
ناهوشمندیِ ديوانهوارِ مرا به رخ کشيدهاند.
کو چارهای؟ سبو سبوی منِ خمار همه شکسته و
می سرخ فام زندگانيم به جويها ريختهاند.
سهيل فروزانسپهر، 85/11/14