برای روز جهانی رقص (29 آوریل):
«چو گلهای سپید صبحگاهی
در آغوش سیاهی
شكوفا شو.به پا برخیز و پیراهن رها كن؛
گره از گیسوان خفته وا كن.فریبا شو؛
گریزا شو؛
چو عطر نغمه كز چنگم تراود
بتاب آرام و در ابر هوا شو.به انگشتان سر گیسو نگه دار؛
نگه در چشم من بگذار و بردار.
فروكش كن؛
نیایش كن؛
بلور بازوان بربند و واكن؛
دو پا بر هم بزن پایی رها كن.بپر پرواز كن دیوانگی كن؛
ز جمع آشنا بیگانگی كن.
چو دود شمع شب از شعله برخیز؛
گریز گیسوان بر بادها ریز.
بپرداز!
بپرهیز!
چو رقص سایه ها درروشنی شو؛
چو پای روشنی در سایه ها رو.گهی زنگی بر انگشتی بیاویز؛
نوا و نغمه ای با هم بیامیز.
دلارام!
میارام!
گهی بردار چنگی؛
به هر دروازه رو كن؛
سر هر رهگذاری جستجو كن.
به هر راهی نگاهی،
به هر سنگی درنگی.
برقص و شهر را پُر های و هو كن؛
به بر دامن بگیر و یک سبد كن؛
ستاره دانه چین كن، نیک و بد كن؛
نظر بر آسمان سوی خدا كن؛
دعا كن.
ندیدی گر خدا را،
بیا آهنگ ما كن.
مَنَت می پویم از پای اوفتاده؛
مَنَت می پایم اندر جام باده.
تو برخیز!
تو بگریز!
برقص آشفته برسیم ربابم؛
شدی چون مست و بی تاب،
چو گلهایی كه می لغزند بر آب،
پریشان شو بر امواج شرابم.»
– سیاوش کسرایی